Mongolito, 

Uit het niets kwam een van de beter bewaarde geheimen van de Belgische hoofdstad. Mongolito laat al enkele jaren van zich horen in de Brusselse onderwereld.  BUTFF presenteert dan ook met trost de artiest.   Mongolito's  'Acedia' album werd uitgebracht op een Oostenrijks undergroundlabel dat blijkt al even mysterieus als de zweem die initieel rond Mongolito's gemaskerde identiteit hing. Hierachter schuilt gitarist-songwriter Marc De Backer. Een verleden met zich meedragend dat verstrengeld is met de carrières van onder andere Dog Eat Dog en 10000 Women Man, verrast hij vriend en vijand met een verdacht ingetogen pareltje aan geluidsexperimenten. Denk hierbij niet aan oeverloos gepiel of noise tout court; 'Acedia' gaat de andere kant van het experimentele spectrum uit, waarbij sfeer benadrukt wordt en melodie genoeg ruimte krijgt.

Binnen de dreiging die 'Acedia' onmiskenbaar uitstraalt, heerst een zekere rustgevendheid. Donkere instrumentale roerselen die een rusteloze ziel tot bedaren kunnen brengen. Bij momenten klinkt het als een soort new age voor een meer schaduwrijke generatie. Vanuit dat oogpunt lijken Mongolito's gelaagde gitaarklanken een uitgebalanceerde remedie tegen pakweg de gitaarlandschappen van Michael Hedges. Maar we willen jullie niet op het verkeerde been zetten.

Een drone met een aarzelend misplaatste ritmebox en een dosis delay leiden ons naar de bevreemdende sferen van 'All these stones', een repetitief, doemwaardig gitaarpatroon verrijkt met een akelig vervormde stem. 'From Harlem to Oostend' wekt pas aardig onze interesse: het lijkt alsof er walvissen rondzwemmen in Twin Peaks. Zacht doordrenkt van melancholie zet De Backer z'n muzikale trip verder met 'The big coming down...'. 'NYC rising' is doorspekt met female parlando waar we geen touw aan kunnen knopen, maar de zoete postrock sleept je er mooi doorheen. Het verrassende 'Damascus', met z'n bezwerende gitaarriedels en meanderende solo's, heeft dan weer een Oosters tintje. 'Procrastination' toont zich een fragiel raamwerk met een urban swampy blues feel. Het ietwat frivole 'Natureträne' blijkt zowaar gepend door Nina Hagen en Mongolito gaat terug de ether uit op duistere drones met 'Mongolirium'.

Noem het gerust een waar curiosum, deze officiële eersteling. Het blijft allemaal redelijk eenvoudig en zeer lo-fi, en laat net hier de charme van deze thuis opgenomen 'Acedia' liggen.

(met dank aan Gert Verbeeck voor tekst )

Freaky Saturday wordt afgesloten met optredens van Mongolito en tevens Dark Poem, 'Faerie-lectro' die zich onderdompelt in een wereld vol dromen, schaduwen en verlangens.